Ahmad Aziz

Mulla Axtar Muhammad Mansur (rahmatullohi alayh) Islomiy Amirlik amiri etib tayinlanganidan hali bir yil ham o‘tmasdan, xavorijlar — ya’ni, “Xuroson ISHID” nomi bilan tanilgan guruh Afg‘oniston hududida o‘z paydo bo‘lishini e’lon qildi.

O‘sha davrda ko‘plab insonlar ko‘z o‘ngida bu fitna islom ummati uchun bir imkoniyatdek ko‘ringan bo‘lsa-da, aslida esa bu fitna qonli bir fitna edi — u ichki urush, ixtilof va Afg‘onistondagi shar’iy jihod nufuzini yo‘qqa chiqarishga qaratilgan fitnali hiyla edi.

Xavorijlarning Afg‘onistondagi bu yovuz harakati boshlangan dastlabki kunlaridanoq, amirul-mo’minin Mulla Axtar Muhammad Mansur (rahmatullohi alayh) bu guruhning haqiqiy mahiyatini anglab yetdi va ISHIDning o‘zini xalifa deb atagan Abu Bakr Bag‘dodiyga ochiq maktub yozdi.

U maktubda ochiq va ravshan bayon qildi: agar ISHID Afg‘oniston ichkarisida o‘z faoliyatlarini kengaytirishdan voz kechmasa, Islomiy Amirlik bu fitnaga qarshi to‘la qudrati bilan qarshi turishga majbur bo‘ladi va Afg‘oniston musulmon xalqining e’tiqodiy, hududiy va fikriy chegaralarini qat’iy himoya qiladi.

Bu ogohlantirish nafaqat amirul-mo’mininning chuqur basirat va uzoqni ko‘ra bilish qobiliyatini namoyon qildi, balki shuni ham ko‘rsatdiki, Islomiy Amirlik hech qachon ichki yoki tashqi dushmanlarga Islom nomidan mujohidlar safini zaiflashtirishga yoki jihodiy orzularni buzishga yo‘l qo‘ymaydi.

Biroq xavorijlar, birlik va ixlosga da’vatni qabul qilish o‘rniga, tafriqa doirasini kengaytirishdi, mujohidlarni kafirga chiqarish, ulamolarni o‘ldirish va begunoh odamlarga bomba qo‘yish orqali islomdan jirkanch va nafratga sazovor bir obraz yaratishdi.

Ular aldovli shiorlar orqali sodda-yoshlarni jalb etishga va ularni o‘z beklarining manfaatlari yo‘lida, Islomiy Amirlik mujohidlariga qarshi qal’a barpo etishga urinib ko‘rishdi. Ammo amalda ular islom va shar’iy jihod ildiziga bolta urishdan boshqa narsa qilmadilar.

Islomiy Amirlik — Mulla Axtar Muhammad Mansur (rahmatullohi alayh) rahbarligida xorijiylarga qarshi begona kuchlarsiz o‘z kuchi bilan g‘alaba qozongan yagona harakat bo‘ldi va bu yovuz fitna bu zamin ustida hukmronlik topishidan to‘sib qo‘yildi.

Agar bu fitna rivojlantirilganida, Afg‘onistonda chinakam islomiy tuzum qurish orzusi butunlay yo‘q bo‘lib ketar, mamlakat ichki urushlar va mazhabiy ixtiloflar botqog‘iga botar edi.

Ammo Mulla Axtar Muhammad Mansur (rahmatullohi alayh) boshchiligidagi kuchli yetakchilik va qat’iy qaror tufayli bu xavf ildizidayoq yo‘q qilindi. Tashqi davlatlarga suyanmasdan, jasorat bilan bu buzuq guruhning yo‘li to‘sildi va Afg‘oniston musulmon xalqi islom dushmanlarining o‘yinchog‘iga aylanishiga yo‘l qo‘yilmadi.

Amirul-mo’minin Mulla Axtar Muhammad Mansur (rahmatullohi alayh)ning maktubini e’tiborga olmay, xorijiylar kutganlaridan ham tezroq Afg‘onistonda inqirozga yuz tutishdi va ko‘plab kuchlarini yo‘qotishdi.

Bu sharmandali mag‘lubiyat ularning nafaqat Afg‘onistondagi, balki Iroq va Shom (Suriyadagi) pozitsiyalarini ham larzaga solib, ular bosib olgan hududlarni birin-ketin boy berishiga olib keldi. Natijada, o‘zlariga atab yaratgan yolg‘on shon-shavkatlari to‘kilib tushdi.