Muallif: Aslam Xurosoniy
Jihod – tashqi tomondan oddiy va muqaddas bir so‘zdek tuyulsa-da, ma’nosi jihatidan nihoyatda muhim va ulkan tushunchadir. U Islom, musulmonlar, hamda islomiy yurtdavlat yoki tuzumning shaxsiyati va kimligi bilan bevosita bog‘liqdir. Alloh taolo qiyomat kunigacha jihod eshiklarini ochiq qoldirgani bejiz emas – bunda buyuk hikmatlar yashiringan bo‘lib, ularning ichida Islom va musulmonlarning izzatini asrash, boshqa millat va davlatlar ustidan ustunlik, va qullikning ta’siridan qutulish kabi masalalar bor.
Tarix guvohlik bermoqda: Islomiy jamiyat va tuzumlar faqatgina qo‘llarida jihod qilichlari, tillarida “Allohu Akbar” zikri bo‘lgan, va har qanday zolimga qarshi g‘alaba, nusrat va fath uchun Robblaridan madad so‘ragan davrlardagina kofirlarga ustun, ta’sirli va izzatli bo‘lganlar. Ammo ular kofirlar bilan do‘stlashish evaziga muqaddas qilichlarini g‘ilofiga solgan, jihodni o‘zlarining tanazzuli va orqaga ketishiga sabab deb bilganlaridan so‘ng, amalda qullikning og‘ir zanjirini o‘z qo‘llari bilan bog‘ladilar va asta-sekin boshqa islomiy qadriyatlar va islomiy hokimiyat bilan aloqalarini uzdilar.
Jihod va jihodiy kurashning ahamiyati va ta’sirini nafaqat musulmonlar, balki kofirlar va mushriklar ham anglab yetganlar. Ular tushunib yetdiki, musulmonlarning yuksalishi va hokimiyatga erishishlarining asosiy omillaridan biri bu – Alloh yo‘lida jihoddir. Aynan shu yo‘l musulmonlarni aziz, kofirlarni esa xor qilgan. Shu sababli, dunyodagi barcha kofirlar va ularning josuslik tashkilotlari doimo musulmonlardagi jihodiy ruhni yo‘qotishga, e’tiborlarini boshqa ishlarga burishga, va shunday bir davr yetib kelishiga harakat qilganlar – bu davrda ular hayotni yaxshi ko‘rib, o‘limdan qo‘rqib, jihodni halokat va barbodlikka tenglashtirsinlar. Afsuski, bu rejalar ancha muvaffaqiyatli bo‘ldi.
Kofirlarning jihod va mujohidlarni yomon ko‘rsatish rejalari keng va chuqur edi. Bir tomondan, jihodga qarshi targ‘ibot olib borilar, boshqa tomondan esa, tashqi ko‘rinishda islomiy bo‘lib ko‘ringan, ammo aslida islom ildizlarini kesuvchi g‘ayri-guruhlar yaratildi. ISHID khavorijlari – bu zamonaviy rejalar doirasidagi vositalardan biridir.
ISHIDlar o‘zlarini oqlash va qonli tarixlarini, uyatli amallarini yashirish uchun muqaddas “jihod” va “xalifalik” so‘zlaridan suiiste’mol qildilar. Ba’zi sodda musulmonlarga go‘yoki haqiqiy Islomni tatbiq etish niyatida ekani ko‘rsatildi. Qilich bilan, majburlash yo‘li bilan xalqga zo‘rlab tatbiq etayotgan harakatlarini “haqiqiy islomiy jihod” deb talqin qildilar.
Ularning ustozlarining maqsadi shuki, ISHID jangarilari “jihod” nomi bilan pul va qurol orqali shunday jinoyatlarni amalga oshirsinki, xalq haqiqiy Islom ruhi va jihodning donoliklaridan bexabar bo‘lsin, hattoki “jihod” so‘zidan nafratlansin.
Jumhuriyat davrida ISHID vahshiyliklari nafaqat mo‘g‘ullar davridagi zolimliklarni eslatdi, balki ba’zi hududlarda ularning homiylari (g‘arbiy bosqinchilar – respublikaning milliy xavfsizlik xizmati) yordamida odamlarning boshidan minoralar qurildi. Ayollarga va xalq mulkiga g‘anima ko‘zi bilan qaraldi, va yomon ishlariga “Allohu Akbar” degan muqaddas shiorni baland ko‘tarib hayqirdilar. Ular bu vahshiy jinoyatlarini jihod deb atab, haqiqiy jihod yo‘lidan bexabar musulmonlar va chet elliklarning ongini chalkashtirdilar.
Ularning xabari shuki: “jihod – bu faqat qirg‘in, zolimlik va vayronagarchilikdir.” ISHID khavorijlari bu ishlarni o‘zlarining his-tuyg‘ularga berilgan va aldangan yoshlarini kuch va pul orqali ishga solib amalga oshirdilar. Masjidlar, ziyoratgohlar va boshqa muqaddas joylarni portlatdilar. Tinchlik va xayriya ishlari bilan mashg‘ul bo‘lgan olimlar va qabila yetakchilarini o‘ldirdilar. Ajoib tomoni shundaki, ular masjidlarni buzishni, haqiqiy olimlarni o‘ldirishni, ayollar, bolalar va keksalarni shafqatsizlarcha qatl qilishni “jihod” deb atadilar. Aslida bu ishlar ularning ustozlari – g‘arbiy kuchlarning asl maqsadi edi: haqiqiy jihodni shunday yomon ko‘rinishda namoyon qilishki, hech bir musulmon endi bu muqaddas vazifani kofirlarga qarshi bajarishga jur’at qilmasin.
Xulosa qilib aytganda, ISHID qanday qilib boshqa islomiy qadriyatlar va shiorlarga ustozlari buyrug‘i bilan xiyonat qilgan bo‘lsa, xuddi shunday, jihod va muqaddas jihodiy kurashni yomon ko‘rsatishda ham hech narsadan qaytmadi. Hozirga qadar hech qanday dalil yo‘qki, ular jumhuriyat davrida Afg‘onistonda yoki o‘zlarining asosiy chiqish joyi bo‘lmish Iroq va Suriyada birorta g‘arbiy bosqinchini o‘ldirgan yoki ularning markazlariga hujum qilgan bo‘lsin. Holbuki, asl jihod aynan shudir.
Afg‘onistonda ko‘plab haqiqiy olimlar ISHID tomonidan suiqasdga uchragan, va bu xunrezliklari jihod deb atalgan.
Musulmonlar hushyor va ogoh bo‘lishlari kerak: ISHID g‘arb loyihasi sifatida avvalo jihodni haqoratlash orqali musulmonlarda jihod g‘oyasini yo‘q qiladi, so‘ngra ustozlari buyrug‘i bilan haqiqiy mujohidlar va jihod merosini turli shiorlar ostida talon-taroj va yo‘q qiladi. Yaqinda sodir bo‘lgan yaqqol misol – ikki davr jihodining fidokor va jasur mujohidi, shahid Xalilurrahmon Hakoniy hazratlarining masjid kabi muqaddas joyda shahid etilishi – bu ularning iflos yuzini ochib berdi.
Xudoga shukrki, Afg‘onistonda Islomiy Amirlikning jihodiy kurashi, shahidliklar, hijratlar va mujohidlarning xizmatlari yosh avlodga amalda ko‘rsatildi. Endilikda haqiqiy jihod bilan soxta (yasalma) jihodni ajratish mumkin. Bugungi zamonaviy voqelik – ya’ni fath tufayli – ISHID o‘z ruhiyatini yo‘qotdi va endi muqaddas jihod shiorlari bilan uyatsiz ishlarini oqlay olmaydi.
