Ali Ansor

Islom – bu sharafli din bo‘lib, u o‘z izdoshlariga shijoat, fidoyilik va qurbonlik qilishni tavsiya etadi. Islom – qurbonlik dinidir va qiyinchiliklar hamda sinovlarni talab qiladi, chunki Islomning asosi va poydevori aynan shu qurbonliklar ustiga qurilgan. Islomni olib kelgan kishi qurbonlik qildi, uni qabul qilgan kishi qiyinchiliklarni boshdan kechirdi, Islomda yetakchilik qilganlar qattiq sinovlarga duch keldi va Islomda sobit bo‘lganlar ham ulkan sinovlardan o‘tdi.

Bu tamoyillar asta-sekin tabiatga aylana bordi; vaqt o‘tgan sari Islom yana ko‘proq qurbonliklar bilan birga edi. Islom tarixining har bir sahifasi bir izdoshning, bir xalqning yoki bir jamiyatning qurbonliklari bilan bezatilgan. Har bir davrda Islomni saqlab qolgan, uni qabul qilgan va boshqalarga yetkazgan odamlar bo‘lgan.

Bu xalqlar, guruhlar va shaxslar oz bo‘lsa-da, shijoat va kuchli e’tiqodga ega edi. Ular katta qo‘shinlarni mag‘lub etishdi, qiyin bosqichlardan o‘tishdi va Islom kemasini najot sohiliga olib kelishdi. Balki siz Badr jangida qatnashgan 300 sahoba yoki Xolidning 3 000 kishilik qo‘shini 100 000 kishilik Shurahbil qo‘shinini mag‘lub etganini eslaysiz. Bu voqealar sodir bo‘ldi, kam sonli odamlar ulkan kuchlarni sindirishdi.

Islomning dastlabki davrlarida Umar, Abu Bakr, Usmon, Ali va Xolid (r.a.) kabi shaxslar yetakchilik qilishdi. O‘rta asrlarda Muhammad ibn Qosim, Tariq ibn Ziyod, Qutayba ibn Muslim, Yusuf ibn Tashfin va Salohiddin Ayyubiy kabi shaxslar yuksak darajaga yetishdi. Yaqin zamonlarda esa Afg‘oniston, Jaziratul Arab, Shom va Quddusdan chiqqan buyuk kishilar Islomni saqlab qolishdi. Bu xalqlar nafaqat Islom uchun fidoyilik qilishdi, balki kofirlar qo‘lidagi yerlarni Islom nuri va Allohning toza shariati bilan yoritishdi.

G‘azo shijoat ramzi va namunasi. Bu yer kambag‘allik, yolg‘izlik va tashlandiq holatda bo‘lsa ham Quddusning ulug‘vorligi va Islomning pok dinini saqlab qoldi. Taxminan 500 kun davom etgan urushda har kuni yuzlab odamlar shahid bo‘ldi, G‘azoning rang-barang shahri qabriston va vayronagohga aylandi. Har bir devor tagida bir bolakay shahid edi, har bir vayronaning tepasida bir qariya turardi va har bir toshdan bir qahramonning qoni hidi kelardi.

G‘azada masjidlar, imomlar, talabalar, kitoblar va Qur’onlar alohida shahid bo‘lardi. Masjidlarning hovlilarida Qur’on sahifalari sochilib yotar yoki shahidlarning qonli ko‘ksiga yopishib qolardi. G‘azadagi har bir oilada bir nechta shahid bo‘lib, yigirma kishilik oiladan faqat bir bola qolgan oilalar bor edi. Hatto butunlay shahid bo‘lgan oilalar ham bor edi.

G‘azo ahli faqat bombardimon va urushdan emas, balki ochlik, chanqoq, qo‘rquv, yolg‘izlik va sovuqdan ham shahid bo‘lishardi. Bu shahar boshqacha edi; bu yerda hech kim kulmasdi, faqat yig‘i va nola ovozlari eshitilardi.

G‘azo yolg‘iz edi, butun ummat uyquda edi, hech kim uning faryodlarini eshitmasdi. Ba’zilar ojiz, ba’zilar qo‘rqoq, boshqalar esa beparvo edi. Qisqasi, G‘azoga yordam beradigan qo‘l faqat Allohning qudratli qo‘li edi, ammo…!

Bu qahramonlar matonatli edi, ular kurashdi, son jihatidan kam edi, texnologiya va imkoniyatlardan mahrum edi, ammo baribir sobit turishdi. Ularning shijoati Salohiddin Ayyubiydan meros edi. Yahyo Sinvor shahid bo‘lganida, uning tanasi yaralar bilan to‘lib ketgan edi va u dushman droniga faqat bir tayoq bilan zarba bergan edi.

G‘azo aholisi Yahyo Sinvorga o‘xshardi, ular tayoq bilan dronlarni qulatishdi. Ha! Ular mag‘lub etdilar, sionistik armiyaning burnini yerga ishqashdi, kechagi kuni G‘azoni do‘zaxga aylantirgan armiya bugun bir shartnoma uchun “ha” yoki “yo‘q” so‘zini kutib turardi. Bu ajablanarli holat edi, barchani hayratga soldi: qanday qilib bunday ojiz odamlar shunday qudratli kuchni mag‘lub qila oldi?

Ammo faqat mo‘minlar bilishardi: bu g‘alabaning siri kuchli imonda edi. Bu jihod siri, bu fidoyilik va qurbonlikning barakasi bo‘lib, bu g‘alabalarni musulmonlarga ato etdi.