Tohir Ahrar

O’n yettinchi e’tiroz:

Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallam Xaybar yurishlarida Hazrati Ali roziyallohu anhuga aytdilar:
(فو اللَّهِ لأنْ يهْدِيَ اللَّه بِكَ رجُلًا واحِدًا خَيْرٌ لكَ من حُمْرِ النَّعم).

Tarjimasi: Allohga qasamki, agar Alloh sen orqali bir kishini ham hidoyat qilsa va uni Islomga kiritsa, bu sen uchun qizil tuya sadaqasidan afzalroqdir, shuning uchun dinga da’vat qilishning jihodda bo‘lmagan ajri bor.

Birinchi javob:

Hazrati Ali roziyallohu anhu ushbu sharafli hadisni eshitib, Xaybar jangini tark etdilarmi? Yo’q; Yahudiylar bilan oxirigacha jang qildi, to Xaybar fath qilindi.

Ikkinchi javob:

To‘g‘ri, sizlarning kofirlarni dinga kirganingiz qizil tuyalarga sadaqa berishdan afzaldir, lekin dinni o‘zlari qabul qilmagan, o‘zlari emas, uzoq-yaqindan kelib, islomni yo‘q qilish uchun kelgan kofirlar kechayu kunduz tinmay mehnat qiladilar. Hatto musulmonlar ham erkak, ayol va bolalarni o’ldirib, mamlakatlarni bosib olishadi, bunday odamlarning hidoyatini kutishimiz kerakmi?

Uchinchi javob:

Agar kofirlarga nasihat qilish shunchalik ko’p fazilatlarga ega bo’lsa, jihod fazilatida zikr qilingan hadislarning ma’nosi nima? Rasululloh sollallohu alayhi vasallam nega sahobalarini jihod va g‘azotga jo‘natdilar? U faqat va’z qilish va nasihat qilishni buyurishi kerak edi.